SHOT sprak met… Boris Popovic
‘Scoor zelden en dat zag je aan mijn viering’
Samen met Edgaras Utkus landde ook Boris Popovic in het tussenseizoen bij Cercle Brugge. De centrale verdediger heeft Servische roots, maar groeide op in Frankrijk. Het werd een boeiend en leuk gesprek met onze jonge beloftevolle verdediger. De 21-jarige jongeman legt ondermeer uit waarom hij voor de Servische nationale ploeg koos en waarom hij soms eens in de clinch ligt met zijn vader.
Boris, je bent sinds dit jaar een nieuw gezicht voor onze supporters. Kun je even je sportieve carrière schetsen?
Mijn ouders zijn Servisch en verhuisden naar Frankrijk rond mijn geboorte. Ik zag het levenslicht in Tours en groeide er ook op. Net als de meeste jongetjes van mijn leeftijd begon ik met voetballen. Ik deed het graag en bovendien bleek ik ook wel over het nodige talent te beschikken. Ik doorliep de jeugdreeksen van FC Tours. Toen ik er voetbalde kwam de ploeg vooral uit in de Ligue 2, dat is eigenlijk vergelijkbaar met de tweede klasse.
In 2017 kwam Monaco dan op de proppen.
Inderdaad. Monaco scoutte toen volop en kwam mij zo op het spoor. Ik zette de stap om naar Monaco te gaan. Ik was nog jong, maar het was voor mij een mooie mogelijkheid. Alles was er toch een paar niveaus hoger. Geen kwaad woord over Tours. Daar werd ik trouwens al Frans jeugdinternational. Maar ik merkte snel dat alles veel professioneler was in Monaco. Het niveau was gewoon ook hoger. Ik doorliep er verder de jeugdreeksen.
Je speelde ook Europees?
Klopt. Ik speelde twee seizoenen mee in de Uefa Youth League. Dat was een onvergetelijke ervaring om tegen andere topploegen te spelen en vooral om je te meten met de beste leeftijdsgenoten in Europa. Toch voelde ik dat er geen progressie meer te maken was in Monaco. Het was moeilijk om de stap naar het eerste elftal te zetten. Ik bleef wat ter plaatse trappelen. Net op dat moment kwamen eind vorig seizoen de mensen van Cercle naar Monaco. We kregen er enkele trainingssessies van de technische staf. Toen de vraag werd gesteld of we een avontuur in Brugge zagen zitten, twijfelde ik niet. Ik mocht hier de voorbereiding meemaken en die verliep erg goed. Ik voelde het vertrouwen en voelde me ook onmiddellijk goed hier in Brugge.
Je kreeg een vast contract en mocht al meteen invallen in en tegen Beerschot.
Het was toch wel een opluchting toen bleek dat ook de technische staf op dezelfde golflengte zat. Ik twijfelde dan ook niet om dat contract te onderschrijven. En ja, het klopt, in de eerste match mocht ik al meteen aan de bak. Door de blessure van Senna Miangue mocht ik op het veld van Beerschot debuteren. Ik was klaar om er te staan. Dat werd van mij verwacht. De komende matchen mocht ik dan ook blijven staan en we deden het niet onaardig. Ik slaagde er ook in om te scoren tegen Seraing. Aan mijn viering zag je dat ik dat niet vaak doe. Op dat vlak heb ik dus nog wat werk. Momenteel sta ik niet in de ploeg. Maar ik werk hard op training om mijn plaats opnieuw in te nemen. Ik wil het de technische staf zo moeilijk mogelijk maken.
Na zeven wedstrijden (interview voor de match tegen Eupen) totaliseert Cercle 8 punten. Tevreden?
Toch wat gemengde gevoelens. In de wedstrijden tegen Seraing en Sint-Truiden waren we niet op niveau. Daar moesten we meer punten gehaald hebben. We hebben echt een goede ploeg. Alleen is het jammer dat een aantal spelers pas laat zijn aangesloten. Dit kost wat tijd om tot goeie automatismen te komen. Maar ik heb er vertrouwen in dat dit zeker goed komt. De doelstelling is een rustig seizoen draaien.
Je bent ook international voor Servië, hoewel je eigenlijk opgegroeid bent in Frankrijk. Hoe komt dat?
Mijn eerste selectie kreeg ik inderdaad voor de Franse jeugdploegen. Ik heb daar toen effectief ook wedstrijden gespeeld. Maar ik ben trots op mijn roots en toen ook Servië mij selecteerde, besloot ik toch voor de Servische nationale ploeg te kiezen. Ik doorliep er alle jeugdreeksen en kom nu nog uit voor de beloften. Mijn ambitie is om het ook daar zo goed mogelijk te doen.
Strahinja Pavlovic was hier vorig seizoen. Heb je veel contact met hem?
Absoluut. Strahinja is een vriend. Vorig seizoen speelde hij hier inderdaad en deed hij het ook erg goed. Dit seizoen wil hij basisspeler worden bij Monaco, maar hij heeft wat last van blessures. Hij vertelde erg veel positieve zaken over Cercle. Jonge spelers krijgen hier kansen en leren hier heel wat bij. Hij bevestigde me in mijn keuze om naar hier te komen.
Slotvraagje. Voor welk team supporter je in je thuisland?
Dat is nog een leuke anekdote. In Servië heb je twee grote ploegen. Met name Partizan Belgrado en Rode Ster Belgrado. De wedstrijden tussen hen zijn vrij intens. De beleving is immens. De Brugse derby is ook leuk, maar in Belgrado is voetbal nog iets meer religie. Mijn vader heeft nog gespeeld voor Partizan, terwijl ik voluit supporter voor Rode Ster. Dat brengt soms was discussie in de familie, maar dat is leuk.
Hopelijk kan deze sympathieke Serviër het nog verder goed doen bij Cercle!
(Stijn Sinnaeve)
Na de nederlaag in en tegen Anderlecht trok ik naar de groen-zwarte kant van het Jan Breydelstadion. Er heerste een gezellige drukte. Het was dan ook een korte ‘werkweek’ tussen de match op Anderlecht (op zondag) en de match thuis tegen Genk (op vrijdag). Het was een komen en gaan van spelers en medewerkers in de Cerclekantoren. Ikzelf had er ondermeer een gesprek met Hugo Siquet. De 20-jarige rechtsachter streek in januari neer bij Groen-Zwart. Het doel was meteen duidelijk. Matchritme opdoen en terwijl zijn allerbeste niveau vinden. In juni staat namelijk het EK -21 op het programma.
Cercle en Brugge door de jaren heen… (deel 242)
(periode van 16-12-1961 -> 23-12-1961)
Laat ons dit keer maar meteen met de deur in huis vallen ! De verplaatsing naar Daring Brussel werd allesbehalve een succes ! Het werd zonder meer een afgang ! Na de zware thuisnederlaag tegen Union Sint-Gillis (1-4) van een week eerder mochten de groen-zwarten nu een forfaitnederlaag incasseren. “Veritas” was voor het “Brugsch Handelsblad” meegereisd naar de hoofdstad maar hoe hij ook zocht naar lichtpuntjes bij de Cerclespelers, hij leek er geen te vinden :
“Daring Brussel – Cercle Brugge 5-0 - Het failliet van de “Muur”…”
“Toen Cercle na de Standard-debacle zich tot een defensieve tactiek bekeerde, leek het plots of de verdediging, die 26 doelpunten had geïncasseerd in 7 wedstrijden, de juiste opstelling had gevonden. In de 5 volgende matchen moest Mortier slechts 4 keren de bal uit zijn netten halen en werden precies geteld 6 punten geoogst. De afbrekers van de beton-tactiek keken natuurlijk sip en wisten niet hoe zij thans moesten reageren. Maar toen kwamen twee zgz. vierpunten-wedstrijden tegen Union en Daring en werd het failliet van de “muur” plots nader toegespitst : negen bressen in de muur en nul punten, ziedaar het triestig bilan van de jongste twee weken. En weer zal men aan het gissen slaan en proberen de oorzaken van deze mislukkingen te vinden. Ook wij willen onze duit in het zakje doen en trachten de vinger op de wonde te leggen…
Geen fysieke conditie : Naar onze bescheiden mening ligt de grote oorzaak van het falen van de groen-zwarten vooral in het feit dat hun fysieke conditie absoluut niet op peil is. De meeste spelers trainen niet genoeg of zonder de minste overtuiging. Het volstaat niet een kwartier op de masseertafel te liggen en eventjes een paar rondetjes rond het terrein te slenteren om fysisch in conditie te komen. Spelers die enkel naar de oefening komen omdat zij anders een paar honderd frank afgetrokken worden, zouden beter thuis blijven, want bovendien geven zij aanstoot aan de jongens die het wel ernstig menen. Indien Delfour verplicht werd meer pionnen naar achteren te verschuiven, dan was het te wijten aan het feit dat wanneer deze of gene speler zich eens mee vooruit waagde, het een “eeuw” duurde vooraleer hij terug kwam. Nu vooral op het ogenblik dat de velden zwaar worden en de spelers hun reserves moeten aanspreken, blijkt het dat vele Cerclespelers volstrekt niet in de conditie verkeren die normaal van hen mag verwacht worden. En is het niet kenschetsend dat bepaalde spelers in het begin van het seizoen hun beklag deden dat de trainingen niet zwaar genoeg waren, maar geen enkele van die “klagers” was ’s anderendaags aanwezig op een bijgevoegde oefenstond !…
Slechtste wedstrijd van het seizoen : Spelers en bestuursleden waren unaniem om te verklaren dat de wedstrijd op het Bossaert-stadion de slechtste prestatie van het seizoen geworden is. Cercle was gewoon onkennelijk en uitblinkers waren er moeilijk te vinden. Wij dachten een ogenblik aan Willy Mortier en aan de pittige Vanderhaegen, doch wij moesten beiden toch aansprakelijk stellen voor het eerste doelpunt dat wel enigszins de veer brak bij Cercle. Na dit vlug lokale succes, verkeerde de Brugse achterhoede meermaals in paniekstemming. Zelden zagen wij een verdediger een Daring-aanvaller tacklen. En met een Assaka in conditie moest dit faliekant uitvallen. Dat hij drie doelpunten voor zijn rekening nam was geen louter toeval, hoewel wij hierbij moeten opmerken dat Baas niet over al zijn middelen scheen te beschikken. Zijn reflexen waren absoluut te traag en waar wij dit vroeger niet gewoon waren van Aimé, schrijven we dit toe aan een nog niet volledig herstelde hersenschudding die hij enkele weken geleden opliep. Nog anderen deelden echter in de algemene malaise en zowel Decock, als Wittevrongel en de heroptredende Perot moeten veel beter kunnen. Bij Daring, dat ons daarom geen grootse indruk liet, konden naast het zwarte duo Mayunga – Assaka, vooral Bauweraerts, Jochmans en De Vlegelaere bevallen. Zij zullen echter niet elke zondag tegenover zulke zwakke defensie komen te staan…
Gestart met een doel achterstand : De wedstrijd was nog geen 60 seconden oud, toen nummer één reeds in Mortier’s netten lag. Willy had de bal tot bij Vanderhaegen gerold, wiens pas evenwel bij Mayunga terecht kwam en vooraleer Mortier terug in zijn doel was, had de zwarte inside vanop circa 25 meter een boogschot gelost dat over de armen van de Brugse keeper tegen het net sloeg. Deze tegenvaller deed Cercle elk greintje zelfvertrouwen verliezen en toen Baas na 20 minuten over de bal trapte, maakte Assaka hiervan gebruik om de uitgelopen Mortier te omzeilen en nummer 2 binnen te plaatsen. De nederlaag lag van dit ogenblik af reeds vast en gelukkig dat Mortier en Vanderhaegen zich herpakten of het had er lief uitgezien. De groen-zwarten kwamen dan met heel wat betere bedoelingen terug in het veld en tien minuten aan één stuk belegerden zij vruchteloos de Daringkooi. Het dient echter gezegd dat Cercle geen greintje meeval kende en pogingen van Michiels en Notteboom slechts op het nippertje door het doelhout werden gestopt. Heel wat meer geluk had Daring, want bij de eerste lokale aanval hinderden Mortier en Baas elkaar en Assaka kon tussen beiden binnenschuiven. Nog in dezelfde minuut schoot Moyson nummer vier voorbij de onthutste Mortier. Nu was alle veerkracht bij Cercle gebroken en gelukkig dat Mortier de armen niet liet zakken of er waren nog dubbele cijfers op het skoorbord gekomen. Nu bleef het beperkt tot 5-0 want een tiental minuten voor het einde was het weer Assaka die met één zijner gloeiende kogels de forfaitcijfers bewerkte.”
|
- opkomst : 7.000 toeschouwers. |
Vandaag is Boris Popovic jarig! Onze verdediger viert z'n 23ste verjaardag.
Proficiat, Boris!
In aanloop naar de match der matchen spraken we Alexander Vantyghem. Hij behartigt als ‘general counsel’ de juridische belangen van Groen Zwart, en maakt intussen ook deel uit van het management. Recht en liefde voor Cercle, in vurige en welbespraakte toonaarden.
Stel je je even voor Alexander?
Ik ben oorspronkelijk afkomstig van de regio Roeselare, Ledegem, en heb intussen 32 jaar op de levensteller. Mijn middelbare school bracht ik door te Gent, waarna ik ook in Gent gebleven ben voor mijn universitaire opleiding Rechten.